لنون که در شهر لیورپول انگلیس و در خانواده‌ای از طبقه کارگر به‌دنیا آمد، همواره دوست داشت مانند پدرش یک ملوان شود، اما پس از گوش‌سپردن به آهنگ‌های «الویس پریسلی» به موسیقی روی آورد. شهرت لنون با آوازه‌خوانی در گروه موسیقی «بیتلز» شروع شد، گروهی که وی بنیان‌گذار و در واقع مغز متفکر آن به شمار می‌رفت و با عضو دیگر گروه «پل مک‌کارتنی » ایجاد کرده بود.
این گروه ۱۲ آلبوم منتشر کرد که اولین آن‌ها «Please, Please me» در مارس ۱۹۶۳ به بازار آمد. پس از آن‌که ترانه اصلی آلبوم در صدر بازار فروش بریتانیا و آمریکا قرار گرفت، شهرت بین‌المللی به پیشواز لنون آمد.
فروش سال 2010 آلبوم انفرادی لنون در ایالات متحده بیش از ۱۴ میلیون دلار بود. لنون ماهیت سرکش و شوخ طبعی در موسیقی خود داشت. نوشتارها، نقاشی‌ها و فیلم‌های او بر پایه مصاحبه‌هایش، او را به عنون یک فعال سیاسی صلح‌طلب و بحث‌برانگیز نشان می‌داد.
او به‌جز موسیقی در زمینه‌های سیاست، صلح، نویسندگی و هنرپیشگی هم فعالیت کرده بود. لنون به عنوان یکی از بهترین‌های موسیقی قرن بیستم در سراسر دنیا شناخته می‌شود؛ چنان‌که در نظرسنجی سال 2002 «بی‌بی‌سی» از مردم انگلیس او مقام هشتم و از دید مجله «رولینگ استون» مقام پنجم را از آن خود کرد.
وی در موسیقی سبک “راک اند رول” دهه 1960 میلادی، تأثیر بسزایی داشت، به‌طوری که برخی از ترانه‌های خوب «بیتلز» از کارهای او هستند. «دشت‌های توت‌فرنگی برای همیشه» و «من گراز دریایی هستم» از تک‌آهنگ‌های به‌یادماندی او به شمار می‌روند.
جان لنون آهنگ‌هایی با مضمون صلح دارد، از جمله مشهورترین کارهایش آهنگ‌های «تصور کن»، «به صلح شانسی بده» و «زنده‌باد مردم» هستند. او در سال ۱۹۶۹ لقب شوالیه خود را در اعتراض به دست داشتن بریتانیا در ناآرامی‌های نیجریه و حمایت بریتانیا از آمریکا در جنگ ویتنام نپذیرفت.
ترانه «تصور کن» که از آن به عنوان امضای جان لنون یاد می‌کنند، در فهرست 500 آهنگ برتر تمام تاریخ مجله‌ی رولینگ استون رتبه ی سوم را به خود اختصاص داد.
در روز هشتم دسامبر سال ۱۹۸۰، وی در حالی‌که همراه با همسرش «یوکو اونو» به آپارتمان خود در ساختمان داکوتا در شهر نیویورک بازمی‌گشت، به دست یکی از طرفداران سابقش به نام «مارک دیوید چپمن» به ضرب چهار گلوله کشته شد. چپمن پس از دستگیری گفته بود برای این‌که مشهور شود، تصمیم به قتل جان لنون گرفت.
طی سال‌های دهه 1960 وقتی خبرنگاری از لنون پرسیده بود مرگش را چگونه تصور می‌کند، گفته بود: «احتمالاً یک دیوانه ترتیبم را می‌دهد.»
