در موسیقی آلترناتیوِ ایران افرادی هستند که همیشه اعضای اصلی پروژه‌ها و گروه‌ها بودند اما منش و خواست درونی خودشان باعث شده در چشم نباشند و شاید حتی بین اهل فن هم آن‌چنان که باید شناخته نشوند. مانی صفی خانی دقیقاً از همین دسته است. البته فرق مهمی هم با بسیاری از کاربلدهایِ کهنه کارِ پشتِ صحنه دارد؛ مانی با اینکه خواننده است بازهم در چشم نیست. صفی‌خانی به همراه شهرام شعرباف، شاهرخ ایزدخواه، زرتشت سلطانی، آرش میتویی و دیگران آلبوم‌هایی با کلام انگلیسی ساختند که هیچ وقت منتشر نشد. در گروه اوهام به عنوان بک وکال حضور داشت. در آلبوم «نمی‌شنوم صداتو» از گروه «بی‌بند» نقش بک وکال، طراح صدای گیتارها و میکس‌مَن را ایفا کرده. پروژۀ شخصی‌اش به نام «حک» را از سال ۱۳۸۴ تا امروز با همکاری کسرا ابراهیمی و موزیسین‌های مهمان دیگر مثل بابک آخوندی، کسری سبکتکین، دارا دارایی، عینی کیوان شکوه و پیمان توسلی با انتشار سه آلبوم ادامه داده. در سال‌های گذشته همراه با شاهرخ ایزدخواه در پروژۀ تازه‌ای به نام «بالعکس» حضور پیدا کرد. همراه با رامین بهنا در موسیقی فیلم «مشت زن» حضور داشت و اخیراً قطعۀ جفا را با هم کار کردند. با نیما رمضان و آرش سعیدی در پروژه «پالس» و «استپ» همکاری کرد که اخیراً هم قطعۀ «لبخند» را منتشر کردند. به عنوان نوازنده، میکس‌مَن و طراح صدای گیتارها در آلبوم راک ترکی «آغیز یئمیشی» از علی پرکار حضور داشت. همچنین به عنوان پرودوسر با مریم سعیدان همکاری کرده که اخیرا هم قطعۀ جدیدی منتشر کردند.
نوشته مانی صفی خانی | کهنه کارِ همیشه در سایه اولین بار در مجله فرهنگی اورسی پدیدار شد.
