موسیقی ما – ششم اردیبهشت 1365. 26 اپریل 1986. ساعت 1:23 بامداد و انفجاری که بزرگترین فاجعه هسته‌ای تاریخ بشریت نام گرفت. راکتور شماره 4 نیروگاه «چرنوبیل» منفجر شد و میلیون‌ها نفر را در نقاط مختلف اروپا تحت تأثیر قرار داد. اما تراژدی شهر «پریپیات» از همه غم‌انگیزتر بود. شهری در نزدیکی استان «کیف» در شمال «اوکراین» که محل اسکان کارکنان نیروگاه چرنوبیل در زمان شوروی سابق بود. شهری زیبا با مناظر طبیعی جذاب که نامش از رودخانه پریپیات برگرفته شده بود و اغلب مردمش کارگران و تکنسین‌های چرنوبیل بودند. همان‌هایی که اغلب جوان و با رویاهای بزرگ بودند.
36 ساعت پس از انفجار نیروگاه چرنوبیل دستور تخلیه شهر صادر شد. قطار اتوبوس‌های خالی عازم پریپیات شد و همه مردم با دست خالی شهر را ترک کردند. از ساعت 14 روز 27 آپریل 1986 ساعت‌ها در پریپیات ایستاد و از آن زمان تا امروز دیگر اماکن شهر و یادگاری‌های مردم، راوی خاطرات شانزده سال زندگی مردم در پریپیات هستند. هتل بزرگ، استخر آزور، شهربازی و چرخ و فلک معروف شهر و مدرسه موسیقی پریپیات حالا خاطراتی را روایت می‌کنند که در تک تک آنها نت‌های موسیقی وعشق‌هایی جریان دارد که در تقویم سیاه آن شهر گم شدند.
موسیقی یکی از هنرهایی است که از دیرباز در منطقه روسیه جریان داشته و در نقاط مختلف شوروی سابق هم مدارس موسیقی وجود داشت. در پریپیات هم برای پنج دانش‌آموزش پانزده دبستان، پنج مدرسه راهنمایی، یک دبیرستان و یک مدرسه موسیقی بود. مدرسه ای با اتاق‌های زیاد، چند پیانو و یک سالن همایش بزرگ با پیانویی معروف. پیانویی که برای اجرای هنرجویان مدرسه موسیقی از آن استفاده می شد و ملودی شادی چند جشن فارغ‌التحصیلی هنرجویان آن مدرسه را نواخته بود.
کافه پریپیات هم یکی دیگر از نقاط شهر بود که در آن نوای پیانو، موسیقی متن عاشقانه‌های بسیاری بود که آن انفجار شوم چرنوبیل نافرجامشان گذاشت. کافه‌ای زیبا در کنار رودخانه پریپیات که می‌گویند آخر هفته‌ها بسیار شلوغ و محلی برای تفریح خانواده‌هایی بوده که اغلب خسته از کار در چرنوبیل بودند.
به گفته مورخان پیانو یکی از سازهایی بوده که در نقاط مختلف پریپیات به چشم می‌آمده و صدای کلاویه‌هایش از هتل بزرگ، رستوران‌ها و کافه‌های کوچک سطح شهر و برخی خانه‌ها به گوش می‌رسید. داستان آن پیانوها و عاشقانه‌هایی که در دل داشتند به همین جا ختم نمی‌شود. چندی پیش آلبومی با نام «پیانوهای پریپیات» منتشر شد. یک تیم از کمپانی «استریکس اینسترومنتس» طی هفت سال 25 سفر به نقاط مختلف پریپیات داشتند و 20 پیانو که تا حدی سالم مانده بودند را پیدا کردند. در همان شرایط صداهای آن پیانوها را ضبط و از آنها سمپل گرفتند و این سمپل‌ها در قالب مجموعه‌ای منتشر شد که علاقه‌مندان می‌توانند با همین صداها و سمپل‌ها آهنگ بسازند. شنیدن صدای پیانوهایی که 34 سال کوک نشده‌اند و تحت تاثیر تشعشعات رادیواکتیو بوده‌اند ما را به دل خاطرات شهر کوچکی می‌برد که همه چیزش در روز 26 اپریل متوقف شد. شهر کوچکی که شاید به غیر از کارگر و تکنسین نیروگاه هسته‌ای می‌توانست محلی برای تربیت یک یا چند موزیسین باشد.
موسیقی که در گزارش ما می‌شنوید با سمپل‌ها و صداهای همان پیانوهای پریپیات ساخته شده است. ای کاش این موسیقی به یادگار بماند تا 24 هزار سال بعد. یعنی زمانی که تشعشعات رادیواکتیو از پریپیات پاک شده و آن زمان این موسیقی با صدای پیانوهای آن شهر می‌تواند واقعیت را بگوید که چه بر سر چرنوبیل و پریپیات آمده بود.
36 ساعت پس از انفجار نیروگاه چرنوبیل دستور تخلیه شهر صادر شد. قطار اتوبوس‌های خالی عازم پریپیات شد و همه مردم با دست خالی شهر را ترک کردند. از ساعت 14 روز 27 آپریل 1986 ساعت‌ها در پریپیات ایستاد و از آن زمان تا امروز دیگر اماکن شهر و یادگاری‌های مردم، راوی خاطرات شانزده سال زندگی مردم در پریپیات هستند. هتل بزرگ، استخر آزور، شهربازی و چرخ و فلک معروف شهر و مدرسه موسیقی پریپیات حالا خاطراتی را روایت می‌کنند که در تک تک آنها نت‌های موسیقی وعشق‌هایی جریان دارد که در تقویم سیاه آن شهر گم شدند.
موسیقی یکی از هنرهایی است که از دیرباز در منطقه روسیه جریان داشته و در نقاط مختلف شوروی سابق هم مدارس موسیقی وجود داشت. در پریپیات هم برای پنج دانش‌آموزش پانزده دبستان، پنج مدرسه راهنمایی، یک دبیرستان و یک مدرسه موسیقی بود. مدرسه ای با اتاق‌های زیاد، چند پیانو و یک سالن همایش بزرگ با پیانویی معروف. پیانویی که برای اجرای هنرجویان مدرسه موسیقی از آن استفاده می شد و ملودی شادی چند جشن فارغ‌التحصیلی هنرجویان آن مدرسه را نواخته بود.
کافه پریپیات هم یکی دیگر از نقاط شهر بود که در آن نوای پیانو، موسیقی متن عاشقانه‌های بسیاری بود که آن انفجار شوم چرنوبیل نافرجامشان گذاشت. کافه‌ای زیبا در کنار رودخانه پریپیات که می‌گویند آخر هفته‌ها بسیار شلوغ و محلی برای تفریح خانواده‌هایی بوده که اغلب خسته از کار در چرنوبیل بودند.
به گفته مورخان پیانو یکی از سازهایی بوده که در نقاط مختلف پریپیات به چشم می‌آمده و صدای کلاویه‌هایش از هتل بزرگ، رستوران‌ها و کافه‌های کوچک سطح شهر و برخی خانه‌ها به گوش می‌رسید. داستان آن پیانوها و عاشقانه‌هایی که در دل داشتند به همین جا ختم نمی‌شود. چندی پیش آلبومی با نام «پیانوهای پریپیات» منتشر شد. یک تیم از کمپانی «استریکس اینسترومنتس» طی هفت سال 25 سفر به نقاط مختلف پریپیات داشتند و 20 پیانو که تا حدی سالم مانده بودند را پیدا کردند. در همان شرایط صداهای آن پیانوها را ضبط و از آنها سمپل گرفتند و این سمپل‌ها در قالب مجموعه‌ای منتشر شد که علاقه‌مندان می‌توانند با همین صداها و سمپل‌ها آهنگ بسازند. شنیدن صدای پیانوهایی که 34 سال کوک نشده‌اند و تحت تاثیر تشعشعات رادیواکتیو بوده‌اند ما را به دل خاطرات شهر کوچکی می‌برد که همه چیزش در روز 26 اپریل متوقف شد. شهر کوچکی که شاید به غیر از کارگر و تکنسین نیروگاه هسته‌ای می‌توانست محلی برای تربیت یک یا چند موزیسین باشد.
موسیقی که در گزارش ما می‌شنوید با سمپل‌ها و صداهای همان پیانوهای پریپیات ساخته شده است. ای کاش این موسیقی به یادگار بماند تا 24 هزار سال بعد. یعنی زمانی که تشعشعات رادیواکتیو از پریپیات پاک شده و آن زمان این موسیقی با صدای پیانوهای آن شهر می‌تواند واقعیت را بگوید که چه بر سر چرنوبیل و پریپیات آمده بود.
گزارش سایت «موسیقی ما» درباره پیانوهای شهر پریپیات در اطراف چرنوبیل را در آستانه سالگرد آن فاجعه غم‌انگیز تا پایان ببینید:
اثری از:
سایت موسیقی ما
گزارش:
وحید لشکری
کاور ویدیو:
تهیه کننده:
پایگاه خبری – تحلیلی «موسیقی ما»
تدوین:
بهار احمدی
آدرس فایل 480:
http://dl.musicema.com/video/Musicema/Reports/Chernobyl/Chernobyl%20Pianos.mp4
گفتار متن:
وحید لشکری
آدرس ویدیو آپارات:
https://www.aparat.com/v/Mlmsr
