فرشاد رمضانی
فرشاد رمضانی
پس از پایان جنگ، اولین کنسرت پاپ بعد از انقلاب با مجوز رسمی وزارت ارشاد در سال 69 برگزار شد.
فرشاد رمضانی، در آن کنسرت اولین گیتار بیس را روی استیج برد و فعالیت حرفه ای خود را به طور رسمی آغاز کرد.
پس از آن با خواننده های پاپ مختلفی از جمله مهرداد کاظمی، امیر تاجیک، مانی رهنما، محسن یگانه و کاوه یغمایی همکاری کرد.
پس از چندین سال فعالیت، وی تصمیم گرفت آلبوم شخصی خود را تولید کند اما در آن زمان بسیاری از موزیسین‌ها بر این باور بودند که کلام
فارسی، با موسیقی راک همخوانی ندارد و نمی‌توان آن را روی ملودی راک نشاند و پیاده‌سازی کرد.
رمضانی، به گفته خودش همیشه این داستان و ادعا را که از سوی برخی همکارانش مطرح شده بود در ذهن خود رد کرده است و با کارنامه
درخشان خود در چند دهه اخیر، به عنوان یکی از هنرمندان بزرگ راک فارسی شناخته می‌شود. او با همکاری کاوه یغمایی و بصیر فقیه
نصیری دو آلبوم تولید کرد که در سال 93 پس از 10 سال پیگیری توانست مجوز انتشار آن را بگیرد.
این پکیج موسیقی با نام «شیدایی درون 1» و «شیدایی درون2» منتشر شد.
فرشاد رمضانی ، به عنوان یکی از مهمان‌های ویژه گرامافست در شب اجرای نهایی فستیوال در کنار ما خواهد بود. به این بهانه، با ایشان به گفت و گویی صمیمی
نشستیم تا درباره فعالیت‌هایشان بگویند و توصیه‌هایشان را برای برگزاری هر چه بهتر فستیوال بشنویم.
در طول دوره فعالیت خود با کدام بندها فعالیت و همکاری داشته‌اید؟
در حوزه موسیقی مجاز کشور که به رسمیت شناخته می‌شود، با خیلی از خواننده های سبک پاپ همکاری کرده‌ام اما بخشی از فعالیتم را در موسیقی زیرزمینی دنبال
کردم که متاسفانه به این شاخه از موسیقی به دلیل نداشتن مجوز، بها نمی‌دادند.
در دورانی که موسیقی زیر زمینی را شروع کردم، به همراه کیوان کیارس و پیمان یوسف زاده یک گروه با سازبندی درامز، گیتار بیس و گیتار الکتریک تشکیل دادیم و با یکدیگر
کار می‌کردیم. همچنین من گاهی با بندهای دیگر همکاری هایی داشتم . برای مثال در سبک پاپ طولانی ترین همکاری را در همان دوران به مدت 4 سال با امیر تاجیک
داشتم.
در حال حاضر مشغول به چه کاری هستید؟
پروژه جدیدی را با یک سینگل ترک روی شعر «اسیر» از فروغ فرخزاد و آهنگسازی دوست جوان و با احساسم «مازیار رشتی پور» شروع کرده‌ام. همچنین روی یکی از ترک های
آلبوم شیدایی درون 2، یک ویدیو کلیپ ساخته‌ام که مجوزش هم صادر شده و به زودی منتشر می‌شود. این ویدیو که “شاسوسا” نام دارد به آهنگسازی بصیر فقیه نصیری و با
مضمون یکی از اشعار سهراب سپهری ساخته شده است.
فستیوال گراماتون را پیگیری کردید. سطح مسابقه را چطور ارزیابی می‌کنید؟
واقعیت را بگویم، حدود سه یا چهار ماهی می‌شود که در فضای مجازی چندان فعال نیستم اما با توجه به پست‌ها و تبلیغاتی که در اینستاگرام گاهی از جلوی چشمم رد
می‌شود و می‌بینم، احساس می‌کنم که یک تفکر خوب و اندیشه‌ی درست پشت جریان این رویداد وجود دارد و فضای خوبی را در اختیار جوان‌ها قرار می‌دهد که در بطن آن،
به نوعی از پیشکسوت های این سبک هم قدردانی می‌شود و حضورشان را پررنگ‌تر می‌کند. از نظر من این حرکت شایسته و قابل تقدیر است.
با چه گروه‌ها و هنرمندانی در حال حاضر همکاری دارید؟
در حال حاضر به عنوان نوازنده‌ی گیتار باس، با گروهی متشکل از نوریک میساکیان، هادی کیانی، شهروز گودرزی، بهزاد اشعری، امیرحسین و یاشا نفریه که از موزیسین های
بسیار خوب و به نامِ راک هستند، مشغول تمرین و آماده سازی گروه هستیم.
کارهای گروه، ترکیبی از کاورها و آثار نوریک هست که قطعات آن، بسیار تکنیکی و در تمپوهای بالا نواخته می‌شود. من روزی بین هشت تا نه ساعت در منزل تمرین می کنم
تا خودم را برای اجرای این گروه آماده کنم. همچنین در حوزه فعالیتم به عنوان خواننده، گروهِ خودم “دگردیس” را با یک دگردیسیِ کامل و اعضای جدید که به زودی معرفی
خواهم کرد، آماده کرده‌ام و در سال جدید کنسرت‌های این گروه‌ها برگزار خواهند شد.
شما میهمان ویژه ما در مراسم فینال گرامافست در شب‌شنبه‌ها هستید؛ به نظر شما در آن روز باید به چه مواردی توجه داشته باشیم؟
در ایونت شب‌شنبه ها، که چند بار لطف کردند و مرا به آن دعوت کردند یک حرکت و جریان در حال شکل‌گیری است و آن مسئله فرهنگ‌سازی، حمایت و تولید موسیقی راک
است.
تا مدتی پیش، عده‌ای با یدک کشیدن واژه ی راک برای سبک خود، تصویر به مراتب بد و نادرستی را از موسیقی راک به جامعه نشان دادند. با برگزاری شب شنبه‌ها، بسیاری
از این سوء تفاهم ها برای مسئولین برطرف شد و ذهنیتشان را تغییر داد.
آن‌ها فهمیدند که ما انسان‌های عجیب یا ناآگاهی نیستیم و خیلی منطقی شخصیت خودمان را حفظ می‌کنیم و کارمان را انجام می‌دهیم. این موضوع بسیار اهمیت دارد که
در فرهنگ سازی یک جریان، چه تصویر و باوری از آن را به جامعه و مخصوصا نسل جوان نشان دهیم و در جریان فرهنگ‌سازی موسیقی راک، اتفاق‌هایی در آن سوی مرز
می‌افتد که اینجا جزو خط قرمزهای ما به حساب می‌آید؛ به گونه‌ای که نه جامعه و نه سیستم قانونی کشور پذیرای آن‌ها نیست.
خوشحال هستم که با تلطیف این فضا و رعایت کردن چارچوب‌ها، سوء تفاهم ها و سوء ظن های موجود نسبت به ما راکر ها تغییر کرده است. تیم اجرایی و داوری این
فستیوال، فعالیت خود را به طور آکادمیک پیش می‌برد که به لحاظ فنی و موسیقایی می‌تواند خیلی تاثیرگذار باشد.
در کنار این بحث باید این نکته را هم در نظر داشته باشید که بدون شعار های اگزجره به کار خود ادامه بدهید.
در مرحله نهایی، آیتم act و تسلط بر صحنه، معیار مهمی برای امتیاز گرفتن شرکت کننده ها به حساب می‌آید. توصیه خاصی به شرکت کننده‌ها در این زمینه دارید؟
هنگام اجرا، پرفورمنس روی استیج چیزی است که باید خیلی طبیعی و خودجوش در درون نوازنده شکل بگیرد و خودش را حین اجرا نشان بدهد.
شرکت کننده نباید چنین تصوری داشته باشد که هنگام پاور کورد زدن حتما باید هد بزند. او با یک حرکت ریز و ظریف هم می‌تواند به اندازه ی یک هد زدنِ کاملا حسی و درونی
که حرکتی درشت و اگزجره است، روی مخاطب و بیننده خود تاثیر بگذارد.
باید به این موضوع در داوری اجراها خیلی دقت کرد و ببینیم واقعا نوازنده‌ای که در حال اکت کردن است این حرکات از درونش غلیان می‌کند و واقعا با دستانش و بقیه اعضای
بدنش هارمونی و هماهنگی دارد یا حرکات را از خودش در می‌آورد.
در حقیقت، از لحظه ای که نوازنده بتواند به جریانِ زندگیِ روی استیج دست پیدا کند هر اکتی که انجام دهد، هرچقدر هم که ظریف باشد می‌تواند روی مخاطب تاثیر جدی و
زیادی بگذارد.
یادمان باشد که مخاطبِ جدی کاملا حساس، هوشیار و آگاه است و به راحتی تشخیص می دهد که روی صحنه برایش بازی می کنید، یا زندگی!
به نظر شما گرامافست پتانسیل برگزاری هر ساله را دارد؟ آیا توصیه‌ای در این رابطه دارید؟
بله، البته که این پتانسیل را دارد. نوجوانان ما در حال رشد و یادگیری هستند، دوست دارند ساز دستشان بگیرند و روی صحنه اجرا کنند. با برگزاری سالانه ی این فستیوال،
یک سال فرصت دارند تا برای شرکت کردن در مسابقه تمرین کنند و رویای رقابت و اجرا روی استیج، به آن‌ها انگیزه ی فعالیت هرچه بهتر می‌دهد. از این جهت، این فستیوال
پتانسیل برگزاری سالانه را دارد. امیدوارم جامعه ی موسیقی راک شاهد پیشرفت و ادامه ی جریان فستیوال باشد.
مصاحبه: هدیه ریحانی
عکاس: صادق کندری، سارا حامدی
[…] فرشاد رمضانی […]