گیتار الکتریک گیتاری است که از یک یا چند Pickup برای تبدیل لرزش رشته های آن به سیگنال های الکتریکی استفاده می کند. لرزش هنگامی اتفاق می افتد که یک نوازنده گیتار اعمالی مانند fingerpick,strum,pluck,slap,tap را انجام میدهد که هرکدام را به طور خلاصه شرح خواهیم داد.
pickup به طور کلی برای ایجاد این سیگنال از القاءالکترومغناطیسی استفاده می کند،که نسبتاً ضعیف است. به همین منظور قبل از ارسال به بلندگو،با یک تقویت کننده گیتار(guitar amplifier) تغذیه می شود،که آن را به صدای قابل شنیدن تبدیل می کند.
گیتار الکتریک در سال 1931 اختراع شد.در ابتدا گیتار الکتریک توسط نوازندگان جاز(jazz)پذیرفته شد که از آن برای اجرای سولوهای تک نت گیتار(single-note guitar solos) در گروه های بزرگ استفاده کردند.Les Paul, Lonnie Johnson, Sister Rosetta Tharpe, T-Bone Walker,Charlie Christian جزاولین کسانی بودند که به گیتار الکتریکی علاقه مند شده و شروع به نواختن آن کردند.در طول دهه 50 و 60 میلادی،گیتار الکتریکی به مهمترین ساز در موسیقی های محبوب تبدیل شد. این ساز به ابزاری تبدیل شده است که قادر است بسیاری از صداها و سبک ها را در ژانرهای مختلف از موسیقی پاپ و راک گرفته تا موسیقی محلی آمریکا(country)،بلوز و موسیقی جاز در خود جای دهد.این ساز به عنوان یک مؤلفه اصلی در پیشرفت و توسعه سبک بلوز، راک اند رول،موسیقی راک،موسیقی متال و بسیاری از ژانرهای دیگر به موسیقی خدمت کرده است.
طراحی و ساخت گیتار الکتریک در شکل بدنه(body) و پیکربندی neck,bridge,pickup بسیار متفاوت است. گیتارها ممکن است دارای یک bridge ثابت یا یک spring-loaded hinged bridge باشند که به نوازندگان این مکان را می دهد تا صدای نت یا آکورد را به بالا یا پایین bend کنند یا جلوه های ویبراتو را انجام دهند.
در موسیقی پاپ و راک،گیتار الکتریک اغلب در دو نقش مورد استفاده قرار می گیرد.rhythm guitar که رشته های آکورد و ریف ها را اجرا می کند و ضربان را تنظیم می کند(به عنوان قسمتی از یک بخش ریتم) و lead guitar که ملودی، قطعه های پر کننده و تکنیک های مختلف را ارائه می دهد. در یک گروه کوچک یک گیتاریست بین هر دو نقش تغییر می کند. در گروههای بزرگ راک و متال،اغلب یک rhythm guitar و lead guitar وجود دارد
